Kloster Wendhusen

Klasztor Wendhusen, który znajduje się w historycznym centrum miasta Thale w Saksonii-Anhalt, jest nadal uważany za najstarszy zachowany klasztor w kraju związkowym i jest przystankiem na Szlaku Romańskim w Górach Harzu. Niektóre części budynku, który dziś charakteryzuje się przede wszystkim imponującą zachodnią wieżą, pochodzą jeszcze z okresu karolińskiego. Na przestrzeni wieków klasztor nie tylko doświadczył wielu zmian, przewrotów, a nawet grabieży, ale później został nawet przekształcony w posiadłość rycerską. Dla osób zainteresowanych historią Harzu, klasztor Wendhusen jest absolutną koniecznością.

Od fundacji do ważnego klasztoru w górach Harz

Fundacja w 825 roku przez Giselę, córkę hrabiego Hessi, pokazuje, że korzenie klasztoru sięgają czasów po Karolu Wielkim. W końcu to on nadał Hessi urząd hrabiego nad regionem Eastfalii po jego podporządkowaniu. Inspirację i wsparcie otrzymano od cesarskiego opactwa w Herford, które w tym czasie było już jedną z najważniejszych instytucji tego rodzaju na terytorium cesarskim.

Dzięki wpływom wysokiej szlachty, która zawsze była blisko związana z opactwem, klasztor szybko zyskał na znaczeniu, aw kolejnych latach był zaangażowany między innymi w założenie cesarskiego opactwa Quedlinburg. Generalnie jednak Wendhusen zachowało swoją niezależność i rozpoczęło budowę kolegiaty oraz sukcesywną rozbudowę terenu. Wieża mieszkalna, która do dziś charakteryzuje wizerunek tego miejsca, jest również świadectwem hartu ducha w trudnych czasach rozpoczynających się w XII wieku. Już w 1180 roku klasztor został jednak splądrowany i zdewastowany po raz pierwszy podczas konfliktów pomiędzy Fryderykiem Barbarossą a Henrykiem Lwem. Został on jednak bardzo szybko odbudowany.

Koniec wojen chłopskich i przekształcenie w posiadłość rycerską

Od początku XIII wieku znaczenie klasztoru spadło, choć nadal był to jeden z najważniejszych klasztorów żeńskich w regionie. Nie wiadomo już, co dokładnie wydarzyło się w ciągu kolejnych 350 lat. Pewne jest jednak to, że klasztor, podobnie jak wiele innych, padł ofiarą wojen chłopskich w 1525 roku. W trakcie powstań klasztor został splądrowany i ostatecznie podpalony i nigdy nie był w stanie się podnieść. W kolejnych latach duża część terenu popadła w ruinę, a ruiny były czasami wykorzystywane jako źródło materiałów budowlanych.

Kolejne lata upłynęły pod znakiem częstych zmian właścicieli. Po sekularyzacji klasztoru w trakcie reformacji w 1540 roku, tereny przeszły najpierw w ręce rodzin von Weddelsdorff i von Watzdorff, by ostatecznie znaleźć się w posiadaniu Lorenza Steube. Obok dawnego klasztoru powstał dwór, którego rodziny właścicieli na przestrzeni wieków wielokrotnie dotykały problemy finansowe. W ten sposób na początku XIX wieku cała posiadłość znalazła się w posiadaniu rodziny von dem Bussche-Streithorst, która miała ją zachować aż do wywłaszczenia w 1945 roku.

Tereny klasztorne i dwór w czasach współczesnych

Do dziś pozostałości klasztoru i sąsiadującego z nim dworu należą do najpiękniejszych i najciekawszych zabytków w regionie. Wykopaliska prowadzone w ciągu ostatnich 30 lat ujawniły różne pozostałości dawnego klasztoru, takie jak mury fundamentowe dawnej kolegiaty, które zostały usunięte na przestrzeni wieków - między innymi w celu budowy dworu. Dziś na jego terenie znajduje się stała wystawa w duchu "żywej historii". Zwiedzający mogą nie tylko dowiedzieć się, jak żyły zakonnice w tamtych czasach, ale także obejrzeć imponującą wieżę mieszkalną, która zachowała się jako część zachodniego skrzydła. Płynne przejście do dworu pozwala również na bezpośrednie spojrzenie na późniejszą część historii tego obszaru.